Een beetje honing en een beetje Azijn

Zal ik missen:
1. Ronde billen; kleurrijke kleedjes; kinderen die eerst verbaasd kijken en daarna breeduit lachen, heftig zwaaien en achter je aan rennen alsof je de verloren zoon of de langverwachte messias bent en dat ben je ook, want je verlost zo’n kind voor even uit het slome en saaie rurale bestaan; eindeloze reeksen taxi’s en schakelbrommers die in een staat van anarchie alle straten van Kampala pertinent bezetten en waar de wetten van de sterksten of de meest brutalen gelden, waardoor je alleen maar moeilijk hoeft te kijken vanuit je huurbak om ‘king of the hill’ te zijn.
2. Op elke hoek van de straat een klein winkeltje of pouper-restaurantje waar je een lekker thee’the of een fijne pannekoek kunt bestellen zonder dat je je schuldig hoeft te voelen omdat je teveel uit zou geven.
3. Op een schakelbrommer rijden als een Harley-dude zonder genade voor de machine onder zijn gat of de weg voor hem, kilometers eten, als heilige taak.
4. Slenteren, of nee, dececideerd op zoek naar iets wat die specifieke markt toch niet heeft en eindeloos, tot het aggressieve aan toe afdingen, zonder de echte waarde te beseffen zodat je eerst met een gelukzalig gevoel de markt verlaat met iets waar je absoluut niet naar opzoek was, maar na wat rekenwerk jezelf probeert te troosten met de gedachte dat je toch in elk geval de lokale munt serieus hebt genomen.

Zal ik missen als kiespijn:
1. Als een sardientje in blik, opgepropt met 26 anderen in een heftig misbruikt vehicel waarop hoopgevend staat: ‘licenced to carry 14 passengers’ steigerend over iets wat men voor het gemak ‘weg’ is gaan noemen, tot je inzakt als een verjaarde drilpudding en alle notie van tijd, afstand en vakantie af hebt gelegd en stilletjes een klein gebedje tot het laatste restje eigen tegenwoordigheid prevelt: ‘at least I’m moving forward’.
2. Een 'lodge', 'hotel', 'motel', 'guesthouse' of 'backpackers' wat klinkt als grote verschijdenheid, terwijl het meeste weggezet kan worden als 'pauperparadijs'; een 'institute' wat eigenlijk gewoon een bar is; een 'festival' wat de naam niet waard is; een 'roeping van God', terwijl je ook gewoon kunt zeggen dat je een paar uurtjes per week wat kinderen knuffelt; dat elke random taxichauffeur een 'touroperator' zou zijn; 'friendship' op het eerste gezicht; duizend keer 'the best Rolex of Uganda'. Kijk, zulke dingen schept natuurlijk een bepaalde verwachting...
3. Amerikanen die een huis aan aura van thuis hebben meegenomen en dat door heel luid in dat verschrikkele accent te spreken om zich heen verspreiden, zodat elke locatie om zich heen snel veranderd in thuis en de beoordeling ‘ameeezing’, ‘increeedible’ and ‘totally aweeeeesome’ helemaal niet overdreven is; Fransen die eigenlijk heel relax, maar door hun eigenwijze accent totaal onuitstaanbaar zijn; Israeliers die van gekkigheid niet meer weten wat men moet ondernemen om zich nog een beetje mens te voelen; Duitsers die door hun geschiedenis of sociaal-economische klasse, of wat de schaamte ook mag veroorzaken weigeren of niet durven af te dingen waardoor ze naief tippelend de markt met hun gloednieuwe safari-pak verlaten, een ervenis achterlatend zodat alle lokalen weten: blanken zeuren niet, maar schuiven met die euro’s; Zuid-Afrikanen die uit hun oneindige bron van goedheid dozen wijn putten en mij blijven voorzien, ook al kan ik dat allang niet meer handelen, niet om mij dronken te krijgen, oh nee, puut en alleen om mij te doordringen met het feit dat ik zoiets nooit zou doen voor een toevallige voorbijganger, de klootzakken; Britten die over elkaar vallen met wie de snelste, meest gewiekste of geheide grap heeft, tot de alcohol haar tol eist en men letterlijk over elkaar valt en vanuit het hoopje rood verbrand vlees allerlei emotionele bekentenissen en verklaringen komen zodat je weet: het zijn toch ook mensen; nee, dan de Hollanders! Die denken naadloos en onzichtbaar over te kunnen gaan in hun directe omgeving door veel handen te schudden en lief te lachen, maar neen, ze stekken toch altijd nog erg schril af met hun olijke blik en tragisch tekort aan inlevingsvermogen tegen al dat moois dat ‘Afrika’ heet.

Na maandenlang alleen maar actie: belevenissen, janken, lachen, stressen, chillen, sterven en weten dat je echt left verlangen we naar Nederland. Anoniem fietsen over de grachten, urenlang studeren in een kamertje, opstaan vanuit je eigen bed en een broodje kaas roosteren, een 9 tot 5 dag.

Ik wil SLEUR.