Niet Voor Minder

Een tengere rastaman staat een groepje 'blankies' uit te leggen dat ze -sinds ze zijn aangekomen in 'Island Vibe'- familie zijn. Jawel: familie, voor minder doet 'ie het niet. De psuedo-volwassenen zitten begripvol, maar zonder er enige reet van te begrijpen- te knikken als hij vertelt dat hij van ze houdt. Jawel: van iedereen, voor minder doet 'ie het niet. Hij wijst op mij om zijn rondleiding met deze tent te completeren "my brother is now using the internet, which is enterely free of charge, because you are family." Ik denk dat hij naar mij refereert als 'zijn broer', mooie dingen. Waarom ook moeilijk doen?

Ik wilde net gaan schrijven over een nieuwe 'bijzondere ervaring' die wij vanmorgen hebben gehad. We gingen namelijk 'volunteeren', dat betekent zoveel als aangeven dat je een dag vrij hebt en hopen dat je iets geinigs te doen krijgt. Om het geheel wat 'body' te geven doopte ik ons eigen project direct in 'Pave the Way': we zouden de eerste vrijwilligers in de geschiedenis van Nceduluntu zijn. 'Nceduluntu' is een creche, of een bijzonder krakkemikkig hutje waar een twintigtal zwarte pareltjes gestalt zijn, voor wat voor een reden dan ook. Na elkaar een poosje glazig aan te hebben gekeken, is het tijd om de clown in mij en de moeder in Frida naar boven te halen. We zingen liedjes: klappen, stampen en her en der een verdwaald woordje Engels, want: je moet ze toch ook iets meegeven, ofzo.

Om wat context te geven: we zitten in Jeffreys Bay, in een backpackers waar allemaal verdwaasde surfdudes en paardenmeisjes tezamenkomen. De eerstgenoemde groep komt me de neus uit omdat ik precies ben zoals zij, behalve dat ik niet kan surfen. De laatstgenoemde groep gaat er dus dagelijks op uit om te helpen bij verschillende schooltjes, erg vertederend. En alhoewel ik wel weet dat er meer dan voldoende (zwarte) handen beschikbaar zijn en de gemiddelde Afrikaner dubbel zoveel expressie op z'n snoet kan toveren, heb ik toch het idee dat ik help, gekke dingen.

Enfin, de kat is uit de boom: er zitten ontelbaar veel natte bekkies zich tegen de mijne aan te wrijven bij wijze van kennismaking. Uiteraard worden mijn kuitharen en mijn sikharen uitgebreid geinspecteerd, want: anders is gek en gek is grappig. Nog maar een keer de immers befaamde 'head, shoulders, knees and toes.' Gewoon omdat we toch de hele morgen zonder programma zitten. In het zonnetje schrijven Frida en ik op aanvraag een A4-tje vol met wat we waar hebben genomen. Het is bijzonder hoe je als blanke gelijk in de betweter rol wordt geschoven. We zijn voorzichtig en erg complimenteus. Dat laatste is overigens niet onterecht, aangezien de kinderen bijna continue lachen, erg goed delen, heel goed luisteren en bovendien erg lief zijn. Zoals mijn collega zou zeggen: 'die kinderen zijn niet zo, die kinderen zijn zo geworden.' Chapeau mamma's!

Grappig, de dunne rastaman komt weer binnen met dezelfde act, zodat ik begin te twijfelen of het een act is. De blanke bezoeker reageert wederom zo half om half geschokt, maar natuurlijk ingehouden, want anders zouden het geen witjes zijn. Hij refereert weer naar mij als 'his bru' en ik steek weer een pink en duim in de lucht, maar heb nogsteeds geen idee hoe de fijne vent heet. Hoe het ook wezen moge, het lijkt mij niet meer dan normaal dat ik met iets eindig, waarmee ik ook mee was begonnen, gewoon vanwege het esthetische element. Want voor minder doe 'k het niet.