in het 'nu' zakken

Vanaf onze vrijwilligerservaring op Matunkha in Malawi zijn we onderweg. En niet een beetje, nee, die-hard keihard reizen. Met als checkpoint: drie dagen Bujumbura. (als je door Burundi wilt reizen krijg je in eerste instantie een driedaagse transit-visa).
Door Zuid-West Tanzania reizen lijkt op de kaart makkelijker dan het in werkelijkheid is. We reizen door Rukwa, ookwel de 'vergeten provincie' genoemd. Neem: 8 uur reizen over 250 km, heet, onverhard, extra volgepropte bussen incl kotsende/poepende baby's en constant mensen die je aanstaren..
Ook waren er 'typische Afrika' struggles:
-De ferry die over lake Tanganyika vanaf het zuiden naar het noorden zou moeten gaan lag ergens op een droogdok. Naast dat wij die niet konden nemen, is de ferry voor veel mensen in kleine dorpjes aan het meer ook het enige transportmiddel.
-De truck die om de 30 minuten niet meer wil, zodat hij een paar klappen met de hamer en slingers van de draaisleutel krijgt. Uiteindelijk -midden in de nacht, midden in het oerwoud- gaf hij de laatste adem, waarrdoor we met z'n vijfen in een cabine van 1,5 bij 2 hebben geslapen (respect voor de enige vrouw in het gezelschap).
-Gaat de bus nou om 6, 7 of 8 uur en is dat nou 's morgens of 's avonds?
En koste het nuo 10.000 voor 1 persoon enkeltje of voor 2 personen retour. We zien het wel, instappen en wachten maar. Maar op weg waren we en gingen we.
Neemt niet weg dat de enige mzungu in de regio zijn hilarische situaties oplevert. 1 gekke bek en iedereen ligt in een deuk. Net over de grens (of iets wat daar van weghad) van Burundi hadden we tijd op handen omdat bussen gaan als ze volzitten. Jos ging even boodschappen doen terwijl Frida het nest bewaakte. Lastig was het wel. Want doordat iedereen stopte met alles, elkaar aantikten en wezen richting Jos, schoten de mensen uit elkaar om ruim baan te maken, terwijl men de goederen op de kleedjes onberikbaar maakte. Jos was de haai tussen de sardientjes, de priester in Jeruzalem. "Hallo lieve negertjes, hosannah in den hooge ik zoek twee bananen, two bananas, deux banane, as-tu quelque chose?"
Een meisje van een jaar of 10 verbrak het ruimtekussen door achterlangs in te halen. Bij wijze van pesterij zette Jos een stap naar achteren, waardoor het arme wichtje tegen Jos aanknalde. De markt ontplofte, nog nooits zoiets vreemds gezien. Gesteund door het spontane publiek begon Jos de langzame tocht over de markt, de bananen alweer vergeten, met steeds als einddoel het van dichtbij aanwijzen en indringend loeren naar het meisje wat als Nemo geschrokken tussen kraampjes en vrouwenrokken wegdook. Mooi is dat, als je tijd hebt.
Anyhoe, na erg onvergelijkbare (geen dag hetzelfde en ook geen dag die in de verste verte iets wegheeft van een normale vakantie dag ergens in Europa) supertoffe tot vermoeiende dagen zijn we gister aangekomen in Bujumbura. Een cheap hotel is gevonden en we verwennen onszelf net met een koud biertje op een van de fijnste plekken van Bujumbura naast het meer waar de zon straks in onderzakt, en F zegt tegen J: 'Soms heb je van die momenten dat alles goed is. Geen zorgen , je accepteert compleet de situatie zoals die is en je kijkt om je heen. Naar de zon, naar de mensen naar de boda-bodas en je ruikt de diesel, het meer en je bedenkt je: hier zit ik dan en ik zak helemaal in het 'nu'.