Keuzes, keuzes.

Op een doodlopende weg stond een man met zijn slagboom. Hij vroeg waar ik heenging. Het antwoord lag voor de hand, maar stelde hem toch gerust. Alhoewel hij aardig Engels sprak, was het antwoord op mijn vraag naar wat het doel was van zijn post "I don't know." Omdat er in geen velden of wegen een andere auto te bekennen was, kon ik rustig verder vragen naar informatie die hij wellicht wel bezat. De man werkte hier nu 12 jaar en zag inderdaad niet veel langskomen. Ik vroeg mezelf af: hoe kun je dit volhouden als je niet weet wat-de-hek je aan het doen bent.

Iets anders. Of: meer van hetzelfde. In een doodnormaal benzinepomp-café'tje kreeg ik alle mogelijkheid om mezelf eens heerlijk op te vreten. In plaats daarvan verbaasde ik me opnieuw over het ontbreken van interesse voor het eigen werk. De dames die ons 'hielpen' namen alle tijd voor verkeerd opgenomen bestellingen, serveerden meuk dat over de datum was en vroegen daarvoor meer geld dan op de menu-kaart stond. Kortom: een heel sneu verhaaltje over een aantal bleekneuzen die toevallig matig geserveerd kregen in een nietszeggend café. Ik was die dag stoer en moest niet eens huilen. Het zette me wel aan het denken.

Derde voorbeeld, zo mogelijk nog saaier. In alle landen waar we tot nu toe door zijn gereden, staan er mensen langs de weg met een rode of een zwarte vlag te zwaaien. Waarvoor precies weet ik niet, want het verschilt. Het functioneert in elk geval hetzelfde als een knipperlicht. Die mensen staan dus de godganse dag met een vlag te zwaaien bij wijze van melkertbaan. Op een gegeven moment vraag je je toch af: is dit strikt noodzakelijk?

Het ding is: ik betrap de mensen er hier niet op dat ze zich zulke vragen stellen. Ik denk: dit kan handiger, praktischer, sneller, efficiënter, duurzamer en wat dies meer zij. Zij denken: ik vind het wel best zo. Geen waanzinnige streberigheid, geen panikerend perfectionisme. De hersencapaciteit is natuurlijk hetzelfde, maar de drang om te leren, te verbeteren en zodoende te groeien (naar wat mag Joost weten), ontbreekt.

Een gestudeerde Malawinees of Malawiaan of Malawiek vertelde Frida vandaag dat hij ervan overtuigd was dat als alle Nederlanders in Malawi zouden wonen en al die -nezen, -anen, of -wieken in Nederland dat er dan in Nederland een corrupte regering zou ontstaan die crisismanagement zou toepassen om te kunnen concurreren met naburige landen. Hij dacht ook dat Malawi binnen de kortste keren het meest welvarende land van Afrika zou zijn. Ik voelde me trots worden en vertelde hem dat er dan inderdaad snel een kanaal zou lopen naar de Indische Oceaan en dat er irrigatiesystemen zouden komen zodat het land veel praktischer ingedeeld kon worden (kunnen de planologen eindelijk weer hun hart ophalen).

Ik zie minder snel een Nederlander bij een slagboom voor een doodlopende weg staan; ik zie -als ik eerlijk ben- zo'n actie met zure melk en een vertraging van NS-proporties nog niet zo snel voorkomen in de Hema; ik zie Jan met de Pet nog niet hele dagen, week in week uit met een rode vlag wapperen (behalve als hij toevallig Evangelisch is, natuurlijk). Kortom: nieuwsgierigheid, perfectionisme en vooruitgang zijn vieze woorden hier. Dan krijg je dus (relatieve) armoede. Maar geen stress. Geen losgeslagen individuen die hun klasgenoten neerknallen. Geen depressieve moeders waar nooit meer naar om wordt gekeken. Geen straten waar niemand iemand groet.

Kies maar.