Het dorpje zonder naam

Omdat ik gegrom van een motorvoertuig hoor, kom ik mijn rondavel uitgelopen. Meteen beland ik achterin een bakkie (pick-up-truck), waar acht paar kinderogen mij verwelkomen met stilte. Molweni! Kunjani? Schuw gaan er wat handjes zwaaien tewijl ik een meter verder zit. Ik ben tweemaal zo groot, vier keer zo dik en duizendmaal witter. Ik ben de bonobo, ik ben het kijkkastje. Een mens, maar dan anders, heft zich zojuist bij deze dorpskinderen gevoegd. Hij moet wel van heel ver komen en als hij van heel ver komt, moet hij wel heel rijk zijn. "sweety?" Ik weet dat ik een 'sweety' ben, maar jij krijgt niks want dan gaat de generatieslange conditionering vrolijk verder, terwijl dat voor niemand wenselijk is. Maar wat dan wel? Ze kijken me nog steeds aan alsof ik een profeet ben, een entertainer of een beul. Hoe dan ook: ze verwachten iets van me en het kan of heel goed of heel slecht zijn. Als ik sex zou hebben met je grote zus, zul je merken dat alles past, alles kan. We zijn dezelfde soort. Sterker: als we gezellig mixen, komt de volgende generatie er sterker uit. Leg die hypothetische situatie maar eens uit aan dorpsjongen van 8. In het Xhosa. Ik begin te knorren als het varken wat de weg oversteekt. èen mannetje begint te lachen. Ik doe hem na. Iedereen lacht, maar in elke groep is er èèn de grappigste. Diegene plaatst een lastig te interpreteren opmerking. Ik praat hem na, ook dat is komisch. Alles is grappig, ik ben Björn Borg die een wedstrijdje met de Suriprofs meedoet. Ik stap uit, want we zijn bij het huis van de zoveelste, voor mij bijna onbegrijpelijk gastvrije Zuid-Afrikaan. Honden grommen, maar mannen op de veranda groeten hartelijk. Ik krijg een inzinkstoel toegewezen. Nkosi Mama, zeg ik, en observeer de ruimte.Niets aan de wanden, ruimte voor 16 mensen om te zitten, twee tiekhouten meubelen, waarop de foto's van oude- en jonge mensekinderen pronken. Er komt een petroleum lampje waarbij we babycereal eten, want ik had de verpakking niet goed gelezen.
Frida's voeten waren minder goed hersteld dan gedacht en gehoopt waardoor we in een dorpje zijn gestrand, waar we overgeleverd zijn op de goedertierenheid van andere stervelingen, die nooit hetzelde zou overkomen. Misschien is er dan toch een voordeel aan zo anders en toch hetzelfde zijn.