The Kids Are Allright

"Twee violen en een trommel en een fluit!" Ik zing, ik zing en het maakt niet uit wat ik zing. Zolang ik zing, lachen er mensen. En ik hou ervan als mensen lachen.

Sportbroekje aan, haarbandje in. Ik ben klaar voor het dagelijkse potje voetbal met 'de gekke boys'. Voor mijn gevoel loop ik voor de zoveelste keer dezelfde dirtroad af naar het voetbalveld. Ik zie die, ik groet hem. Ik groet haar, ze groet terug. Ik ken haar, dus ik zou nu naar haar dochter moeten vragen, maar ik ben wit en dus moet ze een uitzondering voor mij maken. Ik heb wel manieren, ik ken gewoon de cultuur niet. Vier kinderen rennen op me af en klauteren hun weg naar boven. Nu pas bedenk ik me dat ik deze kinderen wel moet kennen, ik denk van de pre-school. Neem me niet kwalijk hoor, kinderen hebben ze in ieder geval zat.Twee kinderen aan twee vingers en eentje op mijn nek, ik ben klaar voor mijn entree.

Het veld is leeg, niemand is reeds daar. Ik had verwacht tot nu toe veel meer te hebben gewacht, dus ik neem het er nu maar van. Op mijn rug lig ik de zon te begroeten. Af en toe steek ik een tong uit of tackel ik een kindje. Deze kindjes zijn van ijzer. Ze kunnen nog zo hard op hun muil gaan, het deert allemaal niets. Themba klimt op mijn borst en houdt zijn voorhoofd tegen de mijne. Hij heeft oude ogen en zijn tanden staan met grote gaten in zijn mond. Een BMX, racefiets of gewone stadsfiets? Parkeer hem gerust bij Themba in z'n mooie smoeltje. Hij heeft plek voor een grote verscheidenheid aan fietsen.

Uluji heeft grote problemen met stilzitten als ze mij ziet. Ik ga dus slapen. Het duurt niet lang of ik hoor de geluiden die verder van mij verwijderd zijn. Natuurlijk een haan en wat hennetjes. Hanen hier zijn nog echte alfa-beesten. Van die dikke en troste beesten. Mooi is dat. Ik hoor, denk ik, een hond rondsnuffelen. Honden in Nederland hebben geen leven. Honden zijn buitenbeesten en als je in een rijtjeshuis woont en een hond hebt, ben je beslist geen dierenvriend. Ik de wind zacht blazen door de bomen. Ik hoor dat een wacht achter mij, zich afvraagt waarom ik met drie kinderen slaap. Hoe pervers is dat?

"I am waiting for the boys to come and play soccer." Hij zwaait met zijn houten knuppel. Ik vervolg "do they play today?". Ze beginnen hartstochtelijk te lachen. Ik heb wel vaker geen idee wat er nou precies zo grappig is. In elk geval wordt mij aangeraden gewoon te blijven wachten. Ook dat is wel vaker het geval. Ik heb alleen wel een zwaar hoofd, dus ik strompel met hier en daar een kiddo weer fijn naar boven. Ik heb ook een zware maag, misschien door dat ondefinieerbare intens gekleurde gedrocht wat ik voor 10 kwacha op de markt kocht vandaag. Proeven! Proeven! Ja-ja, om het daarna weer vrolijk terug te geven aan moeder aarde. Geen voetbal dus. Wat wel?

Een bezoek aan mr. en ms. Chikoza, dat wel. Al gauw komen we te spreken over verschillen in cultuur. Ms. Chikoza legt mij uit dat als haar schoonvader op bezoek komt, het niet normaal is om binnen te zitten. Terwijl mr. Chikoza binnen zit, wacht zij buiten. Ik vind dat vreemd en ik deel deze analyse. Ook zij vinden het tot mijn verbazing vreemd. Ze zeggen dat ze nu in een tijd van 'verandering' leven. (Ik denk ja-ja, dat zal wel weer. Mensen hebben de neiging hun eigen tijd erg belangrijk te maken, terwijl er in wezen niets nieuws onder de zon is. Maar in alle wijsheid zwijg ik). Ze vertellen me dat men bepaalde gedragsregels niet meer overnemen. Zo vertelt ms. Chikoza dat het in dorpen zoals deze normaal is dat de vrouw een maand na haar bevalling met het kind buitenshuis slaapt. "Dat gaan we dus mooi niet doen. Ik slaap in mijn eigen huis." Voegt ze eraan toe. Het is een trotse vrouw. En terecht, denk ik, prachtige afro.

Dan komen we te spreken over machtsafstand. In mijn achterhoofd heb ik het akkefietje vanmorgen, toen ik tijdens de dagopening de Headmaster, te weten Mr. Chizoka op het podium te dans vroeg. We dansten vrolijk omdat hij natuurlijk niet kon weigeren, en de kinderen lachten hun billen uit hun broek. Ik vraag me af of hij de hele stunt wel kon waarderen. Mr. Chikoza vertelt hoe hij zijn baas groet: een kleine buiging en bovendien de ogen naar de grond gericht. Ik vertel dat iedereen min of meer gelijk is in Nederland (en vergeet mijn Marokkaanse bovenbuurman) en dat dat soort 'gekkigheid' allemaal niet hoeft. Hij zegt dat hij er zelf ook niet zo van is en ik haal opgelucht adem.

Ik vertrek, loop de dirtroad naar boven weer op. Haarbandje nogsteeds in. Of ik dat ding nou in heb of niet, ik ben toch wel maf en gek en wat niet. Ik stelde me voor als Jos. Dat wordt hier Yos. Veranderde al gauw in Yossi en sinds kort roepen de kinderen Yesu, wat 'Jezus' betekent. Dus. Het maakt ook allemaal niet zo gek veel uit.