Wat een plaatje!

Ik probeer 'Jap' belachelijk te maken omdat z'n camera aan de lopende band, voor mijn gevoel, betekenisloze beelden vastlegd. Hij hangt uit het raam als een paparazzi zonder gezicht. Zijn gelaat ontbreekt omdat niemand ooit iets anders zag dan de lens. En Klik. Te laat om je te verstoppen. Alsof je de kogel door de loop hebt zien knallen.

Belachelijk maken kan een hele nare of een hele aangename aangelegenheid worden. De opmerking moet iets weghebben van de waarheid, maar niet teveel. En bovendien moet de zender geen arrogante droeftoeter zijn. Daar werk ik aan.

Dus ik probeerde: "Jap je gebruikt je camera als een uzi, hoe is het eigenlijk met je?" De schaduw van zijn rode snor valt op zijn tanden. Dit moet een lach zijn. Score. "for me this whole rally is just a drive-by shooting." Zo belachelijk is hij dus niet. Ho wacht! Zo belachelijk doet hij niet. Die dingen kunnen gevoelig liggen. Zijn en doen is toch wat anders. Belachelijk doen mag, ben ik zelfs een groot voorstander van. Of iemand belachelijk is, daar ga ik niet over. Oppassen in dit team waar je nog even mee moet.

Goed punt. Afrika, gezien vanuit de auto, is een aanreiging van plaatjes die je vastgebrand wilt hebben op je netvlies. Een idylische of juist rauwe compositie van een prachtige inheemse boom, een ondefineerbaar stokken huisje, een aantal oudere mannen, liefst minstens een in een nog nader te bepalen uniform van iets wat alleen hier heel belangrijk is. Die praten of De Dingen.

Ik wil ook onder die boom staan. Met die kleur. Met dat uniform. Ik wil vergeten over stijlfiguren, anastoniserende riviersystemen, en of iets nou patriarchisch of matriarchisch is. Dat lijkt me nou echt ultiem fijn. Voor twee weken. Daarna weer gezellig terug naar mijn decadente bestaan, zonder zorgen die een naam verdienen.

Al klikkend maakt onze Japanner inmiddels foto's -ojee, kijk nou, zelfs filmpjes!- van het Afrikaanse stadsleven. In de steden kun je uren zoeken naar een centrum zonder een succesgevoel te kunnen beleven. Tijdens zo'n tijdsdodende activiteit, kun je pardoes tegen een Anglicaanse kerk aanlopen. Ik heb het gebroken beige vermoeden dat die gevallen kant-en-klaar in Schotland zijn gemaakt, op de boot gezet, en hier ergens plompverloren neergeplant. Overal staan mensen die iets verkopen. En alhoewel er rijen kraampjes met exact dezelfde producten zijn (sinaasappels, bananen en uien) is de compititie moordend.

Om het allemaal wat specifieker te maken heb ik de statistieken van de gesprekken bijgehouden. Elk gesprek gaat over voetbal. 50% van die gesprekken gaan over van Persie. De andere helft gaat over wijlen Rijkaard en consorten. 51% van de mensen die nadat ze een gezellig gesprkeje hebben aangeknoopt iets van je wil krijgen. 16% van de mensen die nadat ze een gezellig gesprkeje hebben aangeknoopt iets aan je willen verkopen. 30% dat Nederlands wel erg verwant is aan het Afrikaans. De overige 3% is ergens tussen wal en schip beland. Of we hebben het niet genoteerd omdat we uberhaupt niet begrepen waar het over ging. Of het moet zijn gegaan over hoe schitterend Afrika is en dat alles wat je ziet een foto waard is.