The Kids Are Allright

Sportbroekje aan, haarbandje in. Ik ben klaar voor het dagelijkse potje voetbal met 'de gekke boys'. Voor mijn gevoel loop ik voor de zoveelste keer dezelfde dirtroad af naar het voetbalveld. Ik zie die, ik groet hem. Ik groet haar, ze groet terug. Ik ken haar, dus ik zou nu naar haar dochter moeten vragen, maar ik ben wit en dus moet ze een uitzondering voor mij maken. Ik heb wel manieren, ik ken gewoon de cultuur niet. Vier kinderen rennen op me af en klauteren hun weg naar boven. Nu pas bedenk ik me dat ik deze kinderen wel moet kennen, ik denk van de pre-school. Neem me niet kwalijk hoor, kinderen hebben ze in ieder geval zat.Twee kinderen aan twee vingers en eentje op mijn nek, ik ben klaar voor mijn entree.

Het veld is leeg, niemand is reeds daar. Ik had verwacht tot nu toe veel meer te hebben gewacht, dus ik neem het er nu maar van. Op mijn rug lig ik de zon te begroeten. Af en toe steek ik een tong uit of tackel ik een kindje. Deze kindjes zijn van ijzer. Ze kunnen nog zo hard op hun muil gaan, het deert allemaal niets. Themba klimt op mijn borst en houdt zijn voorhoofd tegen de mijne. Hij heeft oude ogen en zijn tanden staan met grote gaten in zijn mond. Een BMX, racefiets of gewone stadsfiets? Parkeer hem gerust bij Themba in z'n mooie smoeltje. Hij heeft plek voor een grote verscheidenheid aan fietsen. Uluji heeft grote problemen met stilzitten als ze mij ziet