Wat is de Wat

"We'll go for the Avanza." Waarom we met een familie-auto naar een wildpark gingen, weet ik ook niet. De dame, gestoken in een rood kostuum, viel prompt uit haar rol toen ze ons meedeelde bang te zijn voor Olifanten. "Is it true that Elephants can smell if you're naughty?" Ja schat, naast gras eten zo ook graag kantoormeisjes. Off we go: Addo Elephant, al was het alleen al omdat Frida me had beloofd dat het zien van een Olifant haar enige wens was voor de hele reis. Na wat spookrijden (want links-rijden is wennen) en grapjes over dat we vrolijk slechts twee neushoorns kwamen schieten tegen de parkwachter, reden we voorzichtig onze eerste meters.

"Kijk! Een koedoe!" Intens moment. Verrekijker erbij. Inderdaad zeg, een soort paard, maar dan anders en semi-wild (want hij zag onze spierwitte familiewagen naderen, maar gaf geen snars). "Een wild zwijntje!" Gaaf. Ik moet gelijk aan Obelix denken, ik gun hem alles. We vonden het verantwoord om even off-track te gaan. Na heel wat glibber en glijden en vooral een stevig verhoogde bloeddruk, zagen we die verrekte koedoe inderdaad zo dichtbij als zo-even door de verrekijker. Nogsteeds verroerde het beestje zich niet, ook niet toen ik de toeren behoorlijk liet oplopen omdat ik vast zat (je kunt natuurlijk niet even uit de auto om aan te duwen). Dat was onze eerste koedoe en ons eerste zwijntje. Achteraf bleek dit avontuurtje van het gebaande pad totaal onnodig. Er zouden nog tig koedoe's en massa's zwijntjes volgen. Het blijft vervelend dat alles went en dat je op het laatst zin hebt een zwijntje aan te rijden, als ware het voor good old Obelix.

Lieve lezers, hier volgt een moment zoals niet te beschrijven. We zagen een pappa-olifant, een mamma-olifant en een kleintje, parmantig staan tussen de struiken. Bijna tot tranen geroerd deden we snel onze ramen toe en slaakte (geheel volgens plan, maar toch allemaal erg emotioneel) een overwinningskreet: gefunden! Iets serieuzer: het was heel speciaal om nog geen vijf minuten later in een veld te staan waar de Olifanten met bosjes uit de bosjes komen. We konden er in een oogopslag wel vijftig tellen: werkelijk surreëel (grappig: werkelijk surreëel).

De volgende dag kozen we voor een heel ander vervoersmiddel: de bus. Bij het kiezen van een operator vind ik het persoonlijk wel belangrijk wat de geloofsovertuigingen en de politieke idealen zijn waar de topmensen van het bedrijf achter kunnen staan. Gelukkig stond er bij 'vision' netjes dat Intercape voor een stabiele, democratische en duurzame samenleving was. Ik weet dat de meeste mensen daar streng op tegen zijn, maar ik heb er wel wat mee, dat is dus plus 1. Bij 'purpose' stond dat men wilde bijdragen aan het komen van 'God's Kingdom on earth'. Kijk! Ik was helemaal over: dit is de bus die ik moet hebben. Zelfs bij 'mission' werd mij 'exceptional efford' beloofd: boeken die hap! Dat vond de jongen met een protest-shirt en een 'Jesus loves me-kettinkje' ook. Hij droeg een shirt met 'decriminalise sex workers', ik durfde hem er verder niet naar te vragen. Mijn busje kwam op de kop af twee uur te laat aan in Oost Londen.

De Jongen kwam naast mij zitten. Ik was de enige witte, hij de enige met half-sokjes en genoemde bijzondere combinatie van attributen. Een soort 'Elephant in the room'. Maar niet echt natuurlijk, spreekwoordelijk. Was er maar een echte Olifant. Dan zou 'ie de stoute van de braven kunnen onderscheiden. Ik weet niet of ik dan opgepakt zou worden en in welke maag ik terecht zou komen. In Afrika weet ik sowieso niet meer zo goed waar ik nou ook alweer voor stond en 'wat is de wat'. En omdat het allemaal niet zoveel uitmaakt, nam ik de Avanza.