Beter het goede

10 koeien! 10 koeien geboden voor Frida. Dat is toch de moeite van het overdenken waard, als je de aanschafprijs in overweging neemt. Frida zelf ziet het als "precies 9 koeien winst."

Al hobbelend over de wegen in Transkei zien we een hond die het leven van een zwijntje complexer maakt, een vrouw met vijf meter aan boomstronkjes op haar hoofd die zwaait, kinderen in schooluniform, hele hordes die gegarandeert te laat zullen zijn, koeien die emotieloos voortsjokken en op elke heuvelkam groepjes rondavels in alle kleuren denkbaar.

Onder een boom leunt een man tegen de zeventig aan. Hij staat daar volkomen tevreden te zijn met een nieuwe zonnige dag, hij staat er alsof hij zijn hele jeugd juist daar heeft doorgebracht. Of hij mee kan liften naar Canzibe. Maar natuurlijk mijnheer, hop on. Hij was zeer content met staan ouwehoeren onder een boom, maar helemaal intens gelukkig als hij zijn vader, 30 km verderop eindelijk weer eens kan bezoeken. Ik denk dat deze man geen issues heeft. Fijn ook dat hij geen Engels kan, want dan kom ik er ook niet achter.

Mijnheer, het leeuwendeel in mij benijd u van harte omdat u doodleuk bent begonnen waar de meeste Westerse pensionarissen zouden willen eindigen, maar het lef niet hebben om de oversteek te maken. Ik benijd u van harte omdat u niet lijkt te leiden onder de eeuwige troosteloze zucht naar meer, groter, vaker, beter. Toen ik u onder de boom zag staan, zag ik mezelf pas echt als een druk baasje, die al zigzaggend van het ene nuttige, duurzame, ecologisch verantwoorde, lange-termijn doel naar het andere, zichzelf langs alle waardevolle momenten manouvreert. Maar dat zeg ik niet. In plaats daarvan steek ik twee duimen in de lucht: "chop, chop".

Ja, bordje! Canzibe Hospital; Uitstappen, mijnheer, we zijn er. Twee duimen. Hier heeft het mooiste deel van onze familiegeschiedenis zich afgespeeld. Nog voordat Rob en ik er waren. En nu mag ik ook een klein beetje proeven hoe het moet zijn geweest. We komen een Amsterdamse hipster tegen die de legacy van Hollanders op Canzibe vrolijk voortzet. Hij heeft het avontuur aangedurft om hier solonaise, in de jungle, kennis en kunde te delen. Dat triggert me wel hoor, ma, sorry. Dat trekt toch wel.

Alles goed, aardig en gezond. Mooi, leuk, fijn en ook lekker. Maar de spiegel die je af en toe voor krijgt gehouden, bijvoorbeeld door mensen aan wie je een lift geeft, is toch wel pijnlijk confronterend. Waarom doe ik of doen wij de dingen zoals we dat doen?